Συγκρότημα εξοχικών κατοικιών στη Ζάκυνθο

Η πρόταση πραγματεύεται το ζήτημα της εξοχικής κατοίκησης, με κατοίκους τους περιοδικούς θερινούς επισκέπτες, που συντελείται με τη δημιουργία ενός καταλύματος για παροδική φιλοξενία έναντι αντιτίμου, την προσωρινή ξεκούραση και τη γεύση της απόδρασης σε πιο χαλαρούς χρόνους, καθώς δεν διαθέτουν τις εστιακές μονιμότητες με τις συνεχείς αναμνήσεις του χρόνου και της ζωής.

Ο σχεδιασμός εξοχικών κατοικιών αποτελεί ειδικά σήμερα ένα σημαντικό πρόβλημα αρχιτεκτονικής έκφρασης και καθορισμού του μέτρου, εκείνου που μπορεί να αποδώσει το κλίμα των νησιών, το κλίμα διαμονής και τον τύπο και τις επιδιώξεις των διακοπών.

Υπάρχει μεγάλος προβληματισμός σχετικά με το χαρακτήρα ενός σύνθετου οικονομικού κοινωνικο-ανθρωπολογικού φαινομένου, ειδικά όταν ο πελάτης αναζητά την υπερ-εκμετάλλευση μέσα από στερεότυπα μίας πλούσιας προσωρινής εμπειρίας, ενώ ο αρχιτέκτονας στοχεύει σε μία οικονομημένη λιτή έκφραση, όπου η πραγματική πηγή πλούτου είναι η αίσθηση μίας ελευθερίας και η δυνατότητα συνύπαρξης.

Η πρόταση αφορά ένα συγκρότημα 3 εξοχικών κατοικιών κάτω από ένα ενιαίο μπετονένιο στέγαστρο, το οποίο άλλοτε λειτουργεί ως κλειστό δώμα, άλλοτε ως ανοιχτή πέργκολα. Το κάθε σπίτι έχει ξεχωριστή είσοδο, διατηρώντας την ανεξαρτησία και την αυτονομία του.

Αναπόσπαστο στοιχείο της πρότασης αποτελεί ο ημι-υπαίθριος χώρος της 2^ης και 3^ης κατοικίας που ενώνει και συγχρόνως χωρίζει σε δύο μέρη την κατοικία, προσφέροντας ιδιωτικότητα στους χώρους ύπνου.  Πρόκειται για μία αυλή, ένα κοινό τόπο συγκέντρωσης και συνάντησης, το σημείο ενοποίησης του εσωτερικού και του εξωτερικού. Ενσαρκώνει την έννοια του ενδιάμεσου χώρου, ως συνδετικό στοιχείο ανάμεσα στο πλήρες και το κενό, στο κινητό και το σταθερό, στο χτιστό και στο φυσικό. Σε αυτόν δίνεται η επιλογή ανάμεσα στο φως και τη σκιά, ανάμεσα στα φίλτρα του θερμού και του ψυχρού, διευρύνοντας -μετατοπίζοντας τη βίωση της κατοικίας εκτός των αυστηρών περιγραμμάτων της.