3ο Βραβείο Διεθνούς Αρχιτεκτονικού διαγωνισμού
ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ:
Θ. Ξάνθη
ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ:
Θ. Ανδρουλάκης
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ:
Σ. Γιωτάκης,
Μ. Ζακυνθινού-Ξάνθη
Κ. Γαρδέλη
ΟΜΑΔΑ ΜΕΛΕΤΗΣ:
Χ. Τατουδάκης, Ζ. Τζουνίδου,
Β. Στιλπνοπούλου,Π. Παππά,
Ρ. Κωνσταντινίδου, Ν. Ζακυνθινού – Ξάνθη
ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΣΤΑΤΙΚΩΝ:
Σ. Ευστρατιάδης – Ελληνική Μελετητική ATE
ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Η/Μ:
Κ. Γεωργακόπουλος και Σ. Τσαντές και ΣΙΑ Ε.Ε.
– Η/Μ Σχεδιασμός
ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΩΝ
– ΑΕΙΦΟΡΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ:
Κ. Μόρμορη
Η πρόταση διερευνά και επικεντρώνεται στο σχεδιασμό μιας ανοιχτής δομής. Δύο χειρονομίες συντάσσουν τη σύνθεση του νέου κτηρίου. Η διάνοιξη των ορίων, που αναζητά τη συνέργεια με τα γειτονικά περιβάλλοντα και η σύνταξη ενός “μεγάλου εσωτερικού” – του πυρήνα της σχολής.
Η κύρια συνθετική επιλογή αφορά στην αφαίρεση κτηριακής μάζας από το κεντρικό τμήμα του οικοπέδου, με στόχο τη δημιουργία ενός ζωτικού ρήγματος, ενός “θετικού κενού”, που θα αποτελέσει το βασικό εργαλείο της λειτουργικής και περιβαλλοντικής διαχείρισης του κτίσματος. Διανοίχτηκε με τον τρόπο αυτό μια κοίτη – ρεματιά φυσικής και κοινωνικής ροής, που αποκαλύπτει τη φυσική τοπογραφία, ελευθερώνει τις οπτικές φυγές και την αντιληπτικότητα και επιτρέπει τη διείσδυση του φυσικού στο κτίσμα.
Αποκτά τα χαρακτηριστικά ενός ελεύθερου περάσματος, που λειτουργεί ως συνέχεια – διακλάδωση του κεντρικού Πεζόδρομου – Βelvedere και ως διασύνδεση των δημόσιων χώρων (Πλατεία Κοινόχρηστων Λειτουργιών, Αίθριο Βιολογίας), δημιουργώντας ταυτόχρονα τις προϋποθέσεις μετάβασης προς το κτίριο επέκτασης της Σχολής, νότια.
Η διαίρεση του κτηριακού όγκου επιτρέπει τη σαφή διάκριση των δύο κύριων λειτουργικών ενοτήτων, της Προπτυχιακής – Διδακτικής και της Μεταπτυχιακής – Ερευνητικής, με βάση και τα αντιθετικά χαρακτηριστικά τους (κινητικότητα και ομαδική λειτουργία για την πρώτη – διαβαθμισμένη προσβασιμότητα και υγειονομική ασφάλεια για τη δεύτερη). Οι γραφειακοί χώροι της Κοσμητείας – Ακαδημαϊκών εντάσσονται στις ψηλότερες στάθμες της Διδακτικής ενότητας, όπου ο όγκος απομειώνεται, παρέχοντας υπαίθριες και ημι-υπαίθριες εκτονώσεις και θέες προς το εσωτερικό και γειτονικό περιβάλλον.
Το εσωτερικό του “δοχείου” που δημιουργήθηκε παρήγαγε τον ενδιάμεσο χώρο, που εξελίσσεται στην τρίτη, κύρια χωρική ενότητα του κτηρίου, η οποία συγκεντρώνει τις κοινόχρηστες λειτουργίες – κλειστές και ανοικτές – και γίνεται ο κεντρικός χώρος οργάνωσης και διαπνοής του κτηρίου. Στην κορύφωσή του ο ενδιάμεσος χώρος μορφώνεται και προστατεύεται με τη χρήση ενός παλλόμενου βιοκλιματικού στεγάστρου.